Knjiga polazi od aktualnih zahtjeva za intenziviranjem socijalnog učenja i propituje različita značenje i očekivanja koja se pridaju pojmu socijalnog učenja i socijalne kompetencije te s njima semantički srodnih konstrukata socijalno-emocionalnog učenja, empatije, socijalne odgovornosti i socijalne osjetljivosti, socijalno-dijakonijskog učenja, učenja za jedan svijet.
Istraživačka perspektiva je prvenstveno pedagoška, a izvorna motivacija je teološka. Polazište relgiijskopedagoškog i teološkog govora je uvjerenje da su vjerske zajednice pozvane iznijeti na vidjelo humanizirajući potencijal religija, koji je u stanju dati posebnu snagu socijalnom i moralnom odgoju i učenju. Riječ je o religioznom odgoju i obrazovanju koje, afirmirajući osobe istodobno promiče religijama inherentne vrednote zajedništva i uključenosti.